De Zugspitze op

Maandag 28 juni

na een regenachtige nacht (elke nacht barst er onweer uit), is het ‘s morgens bij het opstaan weer zonnig. Ik haal broodjes en kaas, een yoghurtje en een smoothie bij de Edeka super aan de overkant van de weg, ideaal! Marcel en ik hadden al zo’ n beetje besloten vandaag de toerist uit te gaan hangen en een excursie naar de Zugspitze te gaan maken. Met de kabelbaan omhoog naar bijna 3000 m, met een tandradbaantreintje dat een spoor heeft dat volledig door de rotsen is aangelegd, weer terug. Ik vind het zeer indrukwekkend! Alleen het uitzicht is al fantastisch, maar het is ook 90 jaar geleden dat de trein en kabelbaan met het gebouw daar boven werd aangelegd. Ter gelegenheid daarvan is er een tentoonstelling ingericht met foto’s en gereedschappen. Het is ongelofelijk dat mannen zich klimmend een baan naar boven hakten, en haken in de rotsen sloegen om met een heel primitief hijssysteem materiaal naar boven te kunnen brengen. Ze konden ook niet zomaar elke dag naar beneden. In het begin sliepen ze min of meer in uitsparingen in de rotsen, en daar bouwden ze een soort terrassen op, en hutten, met stapelbedden. We hebben een biertje gedronken in Duitsland (met gezellige Duitsers bij ons aan de tafel) maar kaarten verstuurd in Oostenrijk, want de grens bevindt zich op de top! We wandelen door de sneeuw, gaan het kapelletje in en verbazen ons over de klimmers die vanuit de kom waar nog sneeuw ligt naar de top aan het klimmen zijn! Aan het eind van de middag zijn we terug in het dal bij de mooie azuurgroene Eibsee. De bus rijdt maar eens per uur dus eten Marcel en ik wederom samen bij een pizzeria. Hij is echt een gezellige vent en heeft (dit ter geruststelling) ook een geliefde thuis zitten, die er niet voor voelt om te gaan fietsen. Ik ben enorm blij met deze aanspraak en zo’n gezellige rustdag die we samen doorbrengen. Morgen gaan we ieder weer ons weegs en in ons eigen tempo verder. Boekje deel 1 heb ik op de post naar huis gedaan, scheelt alweer een pandje meesjouwen…