Een lange hete dag
Ik verlaat mijn geairconditioneerde hotelkamer na een behoorlijk ontbijt in Bassano del Grappa, loop nog even met de fiets aan de hand door de oude binnenstad, waar alles net een beetje tot leven komt, maar de magie van gisteravond is weg, het late warme zonlicht op de oude gebouwen, de schittering op de Brenta, het levendige volk dat op de vele terrasjes die de stad rijk is gezellig aan het kletsen was en wijntjes of iets anders dronken…ik heb geen zin in bezienswaardigheden….
Mijn Mio laveert mij goed de stad weer uit op naar de laatste dagetappe tot Venetië die volgens het boekje 82 km zou moeten zijn. Om 10.00 uur is de temperatuur al opgelopen tot 30 graden. Er is geen schaduw onderweg. De route voert eerst langs allerlei voor- of liever gezegd achterstadjes van Bassano, en maisvelden. Het stadje Cittadella is best aardig, en omsloten door een cirkelvormige stadsmuur, soms meters dik. Wat hebben de mensen vroeger (we spreken over 1220) angst gehad voor aanvallen van buitenaf, allerlei stammen, maar vlak ook de kerkelijke staat niet uit die gebieden en steden annexeerde en er eigen legers op na hielden. Er zijn best veel steden die met zulke enorme muren omringd zijn in de Povlakte. Ik neem nog geen tijd voor koffie, want wil toch kijken hoever ik kom. Inmiddels weet ik dat Marcel op de camping van Oriago (bij Venetië) staat. Hij vindt het leuk me vanavond weer te zien, en ik ook…in mijn hoofd heb ik alle keuzen nog open gehouden, als ik onderweg een leuk stadje tegenkom overnacht ik daar…maar op de hele route tot Oriago komen geen campings voor. Dat kan ik ook wel begrijpen, want er is niets interessants meer te zien. Noest doortrappen dus maar. Af en toe een omleiding. De Italianen zijn volop bezig met constructiewerkzaamheden aan de wegen, waardoor er een bord geplaatst wordt met deviazone, maar vervolgens wordt voor de fietsers niet meer goed aangegeven waar je het vrijliggende fietspad weer kunt oppikken. Ondertussen fiets je een stuk over een hoofdweg, met auto’s en vrachtwagens vlak langs je. Ook laat ik me soms beïnvloeden door mijn Mio die me heel graag terug op de ingeprogrammeerde route wil hebben. Dan denk ik een doorsteek te kunnen volgen, om vervolgens stukjes om te rijden, een soort cirkel die nergens toe leidt te beschrijven.
Soms loopt mijn route over een dijkje met grove stenen, kilometers lang hobbelen en rammelen…dat schiet niet echt op. Ik bereken in mijn hoofd hoeveel uur ik nodig heb om Oriago te bereiken…ik denk dat het na over de helft te zijn nog drie uur zou kunnen duren, dan zou ik omstreeks 5 uur ‘s middags op de camping kunnen zijn. Maar door dit soort onvoorziene omstandigheden loopt mijn schatting al gauw een uur uit. Onderweg nog bij een restaurantje een bord pasta en citroenlimonade genuttigd. In ieder geval is er nu een goed ondergrondje om het er nog een poosje op vol te houden. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot 35 graden. Het is echt afzien. Het zweet druipt steeds in mijn ogen, en dat prikt. Het washandje dat ik altijd nat in de zijkant van mijn fietstas heb zitten komt dan goed van pas. Omstreeks 6 uur ‘s avonds heb ik Mestre bereikt. Ik volg Mio maar. Dom dom dom want ik had achteraf gezien veel eerder mijn telefoontje met Google Maps moeten inschakelen…ik eindig op het centraal station van Mestre, in het havengebied. Vertwijfeld bel ik Marcel of hij hier ook is geweest, en of het inderdaad de bedoeling is dat ik mijn fiets weer de trappen van de stationshal moet afsjouwen om onder de sporen door te kunnen gaan. Marcel zegt dat ik dan wel ver uit de buurt ben….en ja, ik blijk 8 km te hebben doorgereden. Waardeloos! Terug dan maar, de route op mijn mobiel volgend. Eindelijk, om 7 uur ‘s avonds ben ik op de goede plek aangekomen! Onbeschrijfelijk wat een opluchting na 9 uur fietsen (100 km) in de hitte! En dan zie ik Marcel. Het weerzien is erg gezellig, we praten weer bij en bestellen eten op de camping. Na 2 grote glazen bier stap ik maar over op alcoholvrij bier, want mijn dorst is nog steeds niet gelest….dit was bij verre de minst leuke dag van de hele route…
Maar gelukkig vergeet ik dat ook weer snel, fijn dat ik nu niet in mijn eentje ben. Naast Marcel’s tent staat een kampeerbusje van 2 Nederlanders waarmee hij al heeft aangepapt. ‘s Avonds drinken we gezamenlijk nog wat en kletsen we over “opstellingen”, want zij blijkt een coach te zijn die bedrijven coacht waar conflicten het management verscheuren en weet daar mooie verhalen over op te hangen. Iedereen wil weten wat ik nu vooral heb ervaren tijdens mijn tocht van precies een maand…en ik noem het thema “verbondenheid”. Ik heb ervaren dat het prettig kan zijn in je eentje te reizen, nieuwe mensen te ontmoeten, daar open voor te staan, maar dat het kunnen delen van je indrukken met een reisgenoot, en je ingebed voelen in een enorm grote lieve club van vrienden en familie datgene is wat mij gelukkig maakt. Wat dat betreft ben ik enorm blij dat ik mijn indrukken heb kunnen delen met jullie allemaal en alle leuke en lieve aanmoedigingen en reacties me enorm goed deden. Hiervoor mijn onuitsprekelijke dank!
En nu is het alweer de volgende morgen, 8 juli en ben ik in blijde afwachting van Anne. Hij heeft vannacht in de buurt van Merano gelogeerd en schat in nog 4,5 uur te moeten rijden.
Ik heb mijn wasje alweer gedaan, Marcel uitgezwaaid die nu nog het traject naar Rome gaat afleggen, maar ik ben blij dat ik mijn reisdoel voorlopig heb bereikt…
En mooi dat je door zo’n tocht alleen te ondernemen, je nog sterker realiseert dat de rijkdom van het leven zit in de verbondenheid met dierbare mensen om je heen. Geniet van Venetië en geniet van het weerzin met Anne. Doe hem onze groeten. En we praten graag nog eens met jullie na
Niet alleen voor jou een geweldige en leerzame prestatie maar je blogvolgers hebben enorm meegenoten van je reisverslag!
Het leven is als fietsen, om je evenwicht te bewaren moet je blijven bewegen….
Waar gaat je volgende reis naar toe?
Des te leuker om samen met Anne nog heerlijk vakantie te vieren. Heel veel fijns gewenst!
Veel liefs Helga
Greetings to Anne. Enjoy Venice. Relax, enjoy, relish the memories.
Ik blijf achterop, voel je niks van. Veel moois nog te gaan en te genieten van waar de plekken waar je uitrust. Ik lees je verslag met plezier.
Lieve groeten en een flink zetje naar wát voor moois in de natuur dan ook, naar leuke contacten met lieve mensen en hun verhalen.
Liefs, Mech