Een stukje met de trein

5 juli

De Duitsers en ik nemen vanmorgen hartelijk afscheid en ieder gaat weer zijns weegs. Het is weer mooi weer, en de tocht door het dal van de Adige wordt voortgezet. Ik fiets nu al voor de vierde dag langs deze rivier! Het dal wordt nauwer en canyonachtig, maar ieder strookje land wordt benut voor druiven of fruit teelt. Weer zo’n leuke Radbar onderweg, waar ik een koffiestop maak. Na 50 km die snel voorbij gaan bereik ik Trento. Ik heb me na het raadplegen van de reisgids en waarschuwingen van Marcel, die twee dagen op mijn schema voorloopt inmiddels, voorgenomen een stukje van 11 km met de trein te gaan. Van Trento naar Pergine Valsugana. Direct na Trento moet er nl. nog een flinke berg beklommen worden, die 9 - 11% stijgt. Marcel was er doodop van en had de dag erna een rustdag nodig. Ik kan dat niet, dat weet ik, kan wel gaan lopen en duwen, maar dan ben ik zo’n drie uur bezig…en het boekje geeft zelf de suggestie dat hier dat treintje genomen kan worden. 
Het eerste opstakel is de onderdoorgang onder het station: lange trap naar beneden, lange trap weer omhoog…er lopen twee opgeschoten jongens achter me en ik ben zo brutaal ze aan te spreken en te vragen of ze me kunnen helpen. Met z’n drieën sjouwen we mijn fiets inclusief de bagage er af en er weer op…ik koop een kaartje voor mij en de fiets, samen maar €4,-! En dan is het wat onduidelijk op welk spoor ik moet zijn…moet ik soms weer trap af en trap op? Ik vraag het aan een wachtende man, die het niet weet, maar wel wil vragen voor me. De trein zou over 10 minuten moeten gaan. De tijd verstrijkt en er komt geen trein. Dit is Italië zeg ik tegen mij zelf…de man gaat het nu aan iemand vragen die bij het spoor werkt. Die haalt onverschillig zijn schouders op. Er zijn werkzaamheden aan het spoor en daardoor is er een bus ingezet, maar daar kan de fiets niet in. Maar over een half uur komt er wel een trein. We zullen zien. Ik raak ondertussen aan de praat met de jonge man die zo behulpzaam was. Hij zit er wat verslagen bij, en als ik vraag waar hij naar toe moet, blijkt dat naar nergens te zijn…hij is Pakistaans, heeft iets gestudeerd in Duitsland, spreekt zeer goed Duits, maar kan in Italië geen werk krijgen…terug naar Duitsland kan hij ook niet meer, want daar heeft hij geen verblijfsvergunning meer voor. Zijn laatste centjes heeft hij verspeeld aan een advocaat die dat voor hem in orde zou maken, maar hij werd bij de Brennerpas tegengehouden. Niemand wil hem een kans geven om te werken. Zijn ouders wonen in Pakistan en die kan hij ook niet om hulp vragen. Ik vind het erg zielig en vraag of hij ook een colaatje wil….nee, hij heeft wel honger, maar bij de stationskiosk is volgens hem niks dat geen varkensvlees bevat…ik ga kijken en kom terug met een broodje (inderdaad ham) voor mij, en een doughnut voor hem, die hij verorbert. Ik geef hem nog wat geld als dank voor zijn hulp, en moet hem met zijn lot achterlaten, want het treintje komt eraan.

Als ik op het perron van Pergine Valsugano uitstap blijkt er weer een trap te zijn die ik af en op moet. Er is ook een lift, maar daar past mijn fiets niet in. Er zit niks anders op dan alle tassen eraf halen, fiets sjouwen, naar de voorkant van het station en daarna de tassen twee aan twee op te halen. Daarna moet ik toch nog wel een bergje op maar uiteindelijk mag ik afdalen naar het meer van Caldonazzo. Daar kom ik terecht op camping Belvedere, die vol met Nederlanders blijkt te staan, jonge stellen met kindertjes die nog niet de schoolgaande leeftijd hebben bereikt, maar uiteraard van alle gemakken voorzien in hun campers. Het contrast tussen de kansloze jongen in Trento en hen kan niet groter. Ik realiseer me eens te meer hoe dankbaar ik ben voor waar mijn wiegje heeft gestaan.

En dan een duik in het heerlijke meer…en genieten van de avondstemming over het water.