Afhankelijk zijn van apparaten

Het is in het normale leven al zo dat je steeds afhankelijker wordt van apparaten die het doen, met met welke je moet kunnen communiceren, welnu, dat geldt ook voor op reis zijn. Hoe makkelijk is het om even met je mobieltje (heet in Duitsland Handy) te bellen naar een hotel en te horen of ze plaats hebben…. En dan natuurlijk mijn Mio en tablet en telefoon….die moeten elke dag even aan het stroom liggen, en dat lukt ook wel als ik ergens eet. Ik heb een dubbelstekker die zowel een i-Phone of tablet en tegelijkertijd de mio of e-reader kan opladen. 
De afgelopen avond brak er weer een gigantisch onweer uit in Augsburg/ Gersthoven, en door de gietende regen wist ik nog net mijn tent te bereiken. Dan maar zonder tandenpoetsen naar bed…vanmorgen was het weer droog. Ritueel uitvoeren: ontbijten met het broodje van de dag daarvoor en thee maken, dan alles inpakken. Helaas was er veel nat wat ik te drogen had gehangen over mijn fiets, dan dus maar de reserve fietsbroek aan.

Eenmaal op pad ben ik zeker ander half uur bezig de stad echt uit te komen, en ik besluit niet meer de binnenstad in te gaan.  Ik wil ook nog wat eten en drinken kopen voor onderweg en het vergt veel tijd tot ik een lokale Lidl heb gevonden. Daarna een lang recht en saai fietspad met grint naast de Lech, maar die zie je maar weinig ivm met geboomte en een dijkje.

Als ik de Lech heb verlaten voert de weg door landbouwgebieden. Het koren op de velden wordt met de dag geler, leuk om te zien! Er dreigt een hele donkere lucht vanuit het westen, en ik fiets zuid-oost, dus hij zit me op de hielen. Uiteindelijk haalt hij me in en moet ik mijn regenjack aantrekken, maar Mio kan er niet zo goed tegen (hij is al eens van mijn stuur af gedonderd en daardoor zitten er scheuren in het glas). Op een gegeven moment geeft hij geen sjoege meer en moet ik het doen met met vragen bij mensen op straat hoe ik in Utting am Ammersee kom. Ik bel alvast een hotel dat nog een kamer voor me heeft, maar moet nog een uurtje doortrappen…ik maak me wel zorgen over hoe dat moet als Mio niet meer op gang wil komen…

In Utting aangekomen is het weer droog en schijnt de zon zelfs. Ik check in en blijk naar de derde verdieping te moeten klauteren met mijn spullen, pffff…daarna neem ik een duik in de Ammersee, een kolossaal meer, waar ook radarboten over varen. Het is vrijdagavond en de Duitsers vieren feierabend met familie en vrienden. Die mis ik nu best wel…. Vooral in de avond is het niet gezellig om in je eentje op pad te zijn. Ik observeer a la Silvia Witteman wat er om me heen gebeurt, o.a een Beierse bruiloft met vrouwen en mannen in Trachten. Een stelletje ontglipt het feest en gaan romantisch samen op de steiger zitten, een gezinnetje peddelt op sups op het meer; een vissersbootje tekent zich af tegen de fraaie wolkenpartijen die zich weerspiegelen in de Ammersee…