Tijd

Tijd, een astronomisch gegeven, waar niets en niemand in het heelal zich aan kan onttrekken. Ons is maar een heel klein stukje leeftijd gegeven, en de tijd poetst onze sporen ook weer uit….al zien we die Romeinse sporen 2000 jaar na dato nog wel aanwezig. En ook die 2000 jaar is een korte tijdsspanne op de schaal van de eeuwigheid…het is bijzonder om te bedenken hoe mensen ook lang daarvoor geleefd hebben, met hun eigen gevoelens en gedachten….onze levens tikken seconde na seconde verder. Je merkt de veranderingen niet direct op, maar als je foto’s van zeg 10 jaar geleden bekijkt dan zie je heel duidelijk wat de tijd met ons doet….Een afstand afleggen, kan ook in tijd uitgedrukt worden (afhankelijk van hoe je reist natuurlijk). Door het fietsen verandert mijn tijdsgevoel. Een dag lijkt veel langer dan een werkdag thuis, laat staan een week! Dan is er al weer zoveel veranderd om me heen, het is alsof de tijd langzamer gaat, net als ik zelf. Ik beleef de tijd intensiever. Aan het begin van mijn reis heb ik geregeld gedacht: hoe kom ik door die maand alleen reizen heen? Dat lijkt een eeuwigheid! Nu heb ik al weer drie weken er op zitten, ben ik ruim over de helft, met naar schatting nog zo’n 9 dagen te gaan voor mijn eindstation is bereikt…ik zeg niet doel, want Venetië is niet perse het doel van mijn reis, maar slechts een willekeurige plaats. Ondertussen ben ik erg los gekomen van alle beslommeringen die werk, huishouden, oppassen en mantelzorg nu eenmaal met zich meebrengen, en dat is even heel heerlijk. Tegelijkertijd voel ik het gemis van verantwoordelijkheden en de verbondenheid die gepaard gaat met je inzetten voor anderen.

No man is an island, no man stands alone…zong ik vroeger met gitaar bij het kampvuur op vakanties met familie in Zwitserland. Het zijn ware woorden die nog meer betekenis voor me hebben gekregen. Ik ervaar ook zoveel steun en betrokkenheid door alle reacties op mijn blogs, dat vind ik ongelooflijk fijn en ik voel me gezegend met zo’n grote kring dierbaren om me heen! 
Nu over 30 juni. Een druilerige morgen breekt aan en ik pak mijn spullen nat en klam zo snel mogelijk in. De Drentenaren zijn om kwart voor 8 zelfs al totaal vertrokken, en Marcel staat ook al ingepakt klaar om te vertrekken. Dat lukt me niet zo goed en ik voel die aanvechting ook niet zo om om half 7 al op te staan. Ontbijten doe ik met een kop koffie en een broodje bij de Spar beneden aan de weg. En dan op weg, langs het Inntal verder, dat hier en daar heel nauw is, waardoor het water zich met veel geweld langs de rotsen perst. Het fietspad loopt er soms ver boven (klimmen) en soms weer bijna op het niveau (dalen). Na 28 km bereikt ik Imst, een stadje dat nogal hoog ten opzichte van het dal ligt. Ik ben er eigenlijk al weer 8 km voorbij als het begint te regenen. Het is een behoorlijk gestage regen, die niet de indruk maakt op korte termijn op te houden. Ook buienradar geeft aan dat dit niet een bui is die snel over zal drijven. Ik koppel Mio direct los, ben bang dat hij het anders weer begeeft, maar zelf heb ik ook niet zo’n zin om door de regen verder te trappen. Bovendien is het behoorlijk koud geworden: 12 graden! Net op het moment dat ik besluit te capituleren en in mijn boekje kijk waar het volgende stadje is met hotel, kom ik bij een wegrestaurant aan dat ook een hotel blijkt te zijn. Het is pas half een, maar ik check in. Het voelt een beetje laf, maar ja, ik doe dit wel voor de lol houd ik mezelf voor, en bovendien is het een goede gelegenheid om weer wat spullen te wassen en al mijn kleding en de slaapzak uit te spreiden, want inmiddels is alles klam. Binnen no time ziet de kamer eruit alsof er een veldslag heeft plaatsgevonden! En dan is het om 16.00 uur ineens droog. Ik besluit toch nog even naar Imst te fietsen want dat is volgens het boekje toch wel de moeite waard. Het is weer 8 km terug en omhoog. Naast de kerk in Imst begint een schlucht  (een kloof tussen de rotsen waardoor een wilde beek naar beneden raast). Er is met houten flodders een voetpad langs gemaakt en ik beklim de Rosengarten Schlucht totdat ik het wel goed vind. Zie nog een spectaculair rotsvogeltje met rode vleugels. Er is aan de andere kant van de Schlucht ook nog een meditatief pad met kunstwerken en spreuken. Vind ik ook altijd mooi. Tenslotte strijk ik neer bij een pizzeria en eet een bord spaghetti. Een lokaal oud mannetje met een klein wit hondje dat hij Paris noemt vraagt of hij bij mij aan tafel mag zitten en steekt een lange monoloog af tegen mij. Paris klimt op de stoel naast mij en blaft waakzaam bij iedere gast die het eetcafé binnenkomt. Het Tirols is nauwelijks te verstaan en bovendien mist hij ook een paar tanden, maar ik maak er uit op dat zijn vrouw niet meer leeft en zijn leven voor hem nu niet veel betekenis meer heeft….misschien vind hij het prettig dat ik hem niet vaak kan onderbreken en hem aanhoor, maar na een poosje besluit ik toch maar af te rekenen en de 8 km weer terug te fietsen naar mijn comfortabele hotelkamer. Hopelijk morgen beter weer….