De Donau bereikt!

Na een uitvoerig ontbijt verzorgd door de hippie, die heel bezorgd is of ik wel goed weg kom en de juiste rijrichting aanduidt voor mij, rij is verder nog een stukje langs de Jachtst. Ik weet dat me nog wel wat klimmetjes te wachten staan, en zie vanaf verre een kasteel boven op een berg. Daar moet ik dus kennelijk tegen aan. Een helling van 7%…Bij iedere bocht denk ik: zal ik afstappen, maar dan komt er nog een bocht en wil ik nog even volhouden tot ik weet of ik er bijna ben. Steeds weer een nieuwe bocht….elke keer dat dilemma, geef ik op of ga ik nog verder. Mij adem en hartslag doen het goed, al druipt het zweet steeds in mijn ogen. Ik ga door! Zijn in het nu….! bovenaan gekomen voel ik me zeer voldaan en eet ik als beloning een appel. Het kasteel even ingelopen, maar er is geen leven te bekennen. Het doet me erg aan Weikersheim denken, waar we ooit met Collegium Musicum (studentenorkest en koor uit Leiden) uitgenodigd waren om mee te doen aan “die entfuhrung aus dem Sarai” van Mozart. Meiny, Elise en ik waren haremdames….ook dit kasteel Slot Kapfenburg bij Lauchheim heeft een soort binnenplaats waar je een opera zou kunnen opvoeren…

Gelukkig is het daarna meer dalen dan klimmen, onderweg nog een stop bij het stadje Neresheim, mooi dorp met abdij.

ik eindig het traject In Dillingen am Donau. Die is niet bepaald blauw, maar bruin en modderig. Grappig feit is dat ik vandaag de Europese waterscheiding ben overgestoken. Dat houdt in dat alle wateren links daarvan uitkomen in de Noordzee of de atlantische Oceaan, en de wateren aan deze zijde allen in de Zwarte zee uitmonden ( o.a. De Donau). Op het trekkersveldje van de Donaucamping zet ik mijn tentje weer op en zie dat er nog een alleenstaande vrouw met fiets hier is aangekomen. Dat noopt tot een gesprek, maar zij blijkt Française te zijn….haar Duits en Engels zijn nihil, dus ik doe mijn best om Frans te spreken wat ongelooflijk ingewikkeld is, omdat er steeds Duitse woorden en zinnen te voorschijn komen. Helemaal als ik de ober van het bij de camping behorende cafetaria moet uitleggen wat we willen drinken en eten. Dat schakelen tussen twee gebieden in mijn hersenen lukt niet zo best. Maar goed, het is toch heel gezellig om aanspraak te hebben. We vergelijken onze routes met elkaar. Zij heeft er al meer dan 1000 km opzitten (is in Bretagne begonnen) en wil naar Boedapest. Chapeau! Ook voor haar is het de eerste maal dat ze alleen zo’n reis onderneemt.

We zien dat er nog meer trekkers arriveren: een vader met een volwassen zoon en nog een jonge Duitse vrouw. Om 22.00 uur ‘s avonds begint het te druppelen….en dat zet door! Iedereen kruipt zijn of haar tentje in en er breekt een gigantisch onweer uit, de grond dreunt er van. Mijn tentje doet het echt goed, i.t.t. de tent van de jonge Duitse en de twee mannen, dat zijn ook enkeldaks tenten. De volgende morgen blijkt dat de Duitse maar in het wc gebouw is gevlucht voor het natuurgeweld. Al hun slaapzakken hangen te drogen….

Ik neem afscheid van de Française, die onlangs haar man verloren heeft, en we vinden het best bijzonder dat onze wegen elkaar bij Dillingen hebben gekruist, zij van west naar oost, ik van noord naar zuid, allebei op zoek naar een nieuwe fase in onze levens…