Langs de Adige/ Etsch

3 juli

Tjee, wat is het lastig om alle indrukken weer te herbeleven als je een dag overslaat met opschrijven…vanaf Laas fiets is redelijk matineus langs de Adige / Etsch. Het is een prachtige dag en de tocht door het dal van de Adige is ook prachtig. Liefelijke dorpen met hoge bergen waar nog restjes sneeuw op liggen aan beide zijden van het dal. In het hele dal groeien veel fruitbomen, het schijnt dat 1/10 van alle appels in ons land ook uit deze streek komen. Overal ook grote fruitbedrijven waar de kisten gestapeld klaarstaan om rijp fruit in te vervoeren. Er loopt een spoorlijntje naar Bolzano langs mijn fietspad en dat blijf ik de hele dag volgen…een lunchstop in Merano. Dit blijkt een zeer luxueuze stad met een kurhaus, elegante huizen en boulevards. In het centrum is het gezellig met winkelend publiek. Ik voel me er in mijn fietsoutfit niet helemaal op zijn plaats. Overal subtropische vegetatie, palmen, cipressen, bougainville, oleanders…de stad heeft een soort Mediterraans microklimaat. Er is ook een kasteel wat geroemd wordt om zijn prachtige tuinen, maar het ligt helaas zo hoog boven de stad dat ik niet de energie op kan brengen daar naar toe te gaan….De temperatuur ligt alweer boven de 30 graden en eigenlijk snak ik er naar weer te fietsen en de rijwind ter verkoeling op te pikken, maar beklim toch nog de trappen achter de Dom naar de stadsmuur voor een paar foto’s. Dan weer door, almaar de Adige volgend, die een flink verval heeft, dus mijn route gaat als een vals plat naar beneden…heerlijk! Omstreeks 16.30 uur heb ik een camping opgezocht in Vilpian. Op het trekkersveldje staat al een tentje van een vrij jong stel. Er staat een houten overdekte theekoepel midden op het veld, die zij al geconfisqueerd hebben. Ik vraag of ik mijn net gewassen fietsbroek, bh, hemd en handdoek over de balustrade mag hangen, want het lijkt te gaan regenen. Dat mag en we raken aan de praat. Ze komen uit de buurt van Würzburg en hebben al veel lange fietstochten gemaakt. Na het eten op het overdekte terras van de camping besluit ik nog even verder een babbeltje met ze te maken. Het wordt een interessant gesprek. Ze hebben een soort tiny house gebouwd op een stuk grond en houden en een levensstijl op na waarbij ze weinig spullen om zich heen verzamelen (hoewel de dozen van zijn jeugd nog bij zijn ouders staan…daar vroeg ik nl. naar).

Hij heet Axel en werkt als meubelrestaurateur. Is een paar jaar geleden voor zichzelf begonnen. Zij heet Katja, werkte in een apotheek, maar heeft haar baan opgezegd om samen te werken met Axel. Dat geeft ze zeer veel vrijheid om hun passie na te leven: per fiets door de bergen reizen, en zoveel werken als nodig om prettige te kunnen leven. Genoeg is genoeg is hun motto, en er is meer in het leven dan werken. Het Duits spreken gaat me steeds beter af en het is echt gezellig om weer aanspraak te hebben. Ze vertellen me dat ze de volgende dag niet zover zullen reizen, naar de Kalterer zee, bij de plaats Kaltern. Ze zijn erg enthousiast daarover en hebben er al eerder gestaan. Ik zeg dat ik er misschien ook wel naar toe kom, maar zoals dat gaat met mensen die je onderweg ontmoet, het zijn geen erg vaste afspraken en dat is ook goed. Dat geeft alle vrijheid die je maar wil hebben.

Over vrijheid gesproken: Laas staat bekend als de marmerstad. Al in de tijd van de Romeinen kwam het beste en zuiverste marmer uit deze streek en werd gebruikt om de beroemde beelden mee te maken ( b.v. De David van Leonarda da Vinci). Veel in het dorp is van wit marmer gemaakt: de straatstenen en ook de graven op het kerkhof bij het oude Romaanse kerkje. Een paar jaar geleden hebben kunstenaars in het kader van het project “vrijheid” marmeren beelden neergezet langs de route. Een ervan draagt het opschrift: “Ich bin die Freiheit ?”  waar mee je aan het denken wordt gezet over wat vrijheid echt betekent, en ook dat we de keuze hebben om weg te kijken bij volkeren die niet in vrijheid leven, of er iets mee te doen. Hoe ingewikkeld is dat! 
Ik blijf foto’s maken…het is vreselijk mooi om me heen!