Zijn in het nu
23 juni 2021 - Ellwangen (Jagst), Duitsland
Ik kampeer op een natuurterrein aan de Kocher. Het ruisen van het riviertje doet mij aan Schubert’s lied denken “Ich hor een Bachlein Rauschen….”. Ik slaap in op deze “muziek”, totdat de regen op het tentdoek het ruisen overstemt. Mijn tentje houdt het gelukkig goed. Vandaag is de zwaarste rit onderweg naar Garmisch Partenkirchen met een stijging van 420 m. Nog 4 etappes van de 15 te gaan. Ik moet mijn tentje nat inpakken, maar het is gelukkig goed afgekoeld: naar zo’n 23 graden. Het begint al meteen met een forse klim die ik zonder afstappen haal. Even later fiets ik de hoogste Talbrucke van Duitsland onderdoor. Na nog 12 km komt er een klim van 9%. Die trek ik even niet en ik moet lopen, en dan nog kom ik de zware fiets duwend hijgend als een pakpaard op het hoogste punt aan. Het gevecht met de zwaartekracht gaat nog even door: een nieuwe klim van 6%. Ik neem me voor deze echt fietsend te halen, en het lukt! Dat geeft me toch wel weer hoop voor de Alpen. Ondertussen kun je echt nergens aan denken, je bent echt alleen maar bezig met het klimmen. Mindfullness ten top! Edith’s massagepraktijk heet “zijn in het nu” (ZIHN) en eerlijk gezegd zou ik wel een beurt kunnen gebruiken, omdat het in mijn rug is geschoten. Maar als je de hele dag fietst is “zijn in het nu” wel van toepassing. Overigens moet ik ook proberen niet bezig te zijn met kleine zorgen over morgen.
De volgende dag moet ik de tent wel nat inpakken, maar het is droog geworden! Ik ga onderweg naar Ellwangen, van de Neckar steek ik een landelijk gebied over tot aan de Jagst! Als ik nog eens een rivier in Duitsland ter beschikking moet hebben tijdens een puzzel of spel heb ik inmiddels een uitgebreid repertoire! Onderweg nog steeds liefelijke landschappen met hier en daar een stadje met kerk of burcht. In Ellwangen prik ik een hotel uit het boekje, hotel Germania, waarom niet…ik wordt allerliefst ontvangen door een overjarige hippie die er op staat mijn fiets aan te pakken en mijn tassen naar mijn kamer te dragen. Het bekende ritueel, douchen, fietsbroek en BH uitwassen en dan de stad in op zoek naar een biertje. Ik eet bij een Italiaan en neem een ijsje toe ergens in de hoofdstraat waar het gezellig druk is en veel mensen nog zitten te babbelen met een drankje. En daarna een heerlijk lange nacht in een goed bed.
En wat betreft al die rivieren wil ik je nog een passend citaat sturen van Winnie the Pooh: "Rivieren weten: er is geen haast. Op een dag komen we er wel".
Veel plezier nog verder en op naar nog meer ervaringen, liefs Maxime
Wij druk met verhuizen!
Ik hoop dat je het zo veel mogelijk droog houdt en veel plezier, Mech
En wat je zere rug en spieren betreft zou ik graag met mijn tafel even naar je toe willen teletransporteren om je te masseren. Daar moet je nog even geduld mee hebben totdat ik de kunst van teletransportatie onder de knie heb.
Mooie foto's. Wat mij opvalt is dat het overal (nog) zo rustig is. Weinig mensen te zien. En weidse panorama's, het geeft een gevoel van ruimte . Het maakt me des te meer voelbaar in wat een klein landje wij met z'n 17 plus miljoen leven.
Ik verheug me op je volgend verhaal. Liefs, Edith
Respect voor het bedwingen van de hellingen met al je bagage is dat geen sinecure. Je wint er vast nog spierkracht en conditie bij. We kijken uit naar je volgende verhaal.